Pinguïns, the Road en een Roomunion

In een land waar zoveel moois te zien en te doen is, zijn keuzes onontbeerlijk. Maar waar kies je voor? In mijn geval gaan pinguïns zo ongeveer boven alles en dus is een bezoek aan Phillips Island vlakbij Melbourne een absolute must. Het zou echter niet de enige ontmoeting zijn met mijn favoriete ijskoude dieren, maar daarover later meer.

Na een aantal weken New South Wales was het tijd om een staat op te schuiven naar Victoria. Dit is vanzelfsprekend ook een erg mooie staat, want met de Great Ocean Road in het vooruitzicht hadden we erg veel zin om dit deel van Australië te ontdekken. Voordat we naar het gebied ten westen van Melbourne vertrokken was het eerst tijd voor een lang verwachtte ontmoeting met een kolonie zwart-witte vrienden ten zuidoosten van de stad. Om dit bezoek mogelijk te maken hadden we een erg leuke B&B geboekt in Corinella. Dit plaatsje komt niet onmiddellijk in je op bij het plannen in deze regio, maar misschien wel geheel ten onrechte. Met een ruime kamer, dito terras en de zee op een steenworp was het een heerlijk ontspannen verblijf. De B&B werd natuurlijk nog verder opgeleukt door een bezoek aan Phillip Island diezelfde avond. Om de penguin parade (zo heet het echt) van dichtbij te zien, dien je om een uur of acht te verzamelen bij de ingang van het zorgvuldig aangelegde park. Uiteraard doe je dit nadat je eerder al kaartjes online hebt geboekt a 15 euro per persoon. Ik schat in dat er elke avond (zeker tijdens de Australische zomervakantie) zo'n 1500 mensen op af komen. Dit maakt dat het natuurlijk een geweldige tourist-trap is, maar voor pinguïns ga ik daar gewillig in mee. 

Via de giftshop, een massale cafetaria en een soort high-speed informatievertoning kom je via een boardwalk terecht op het strand. Daar word je warm onthaald door een 'ranger' van het park. En als ik zeg warm onthaald, dan bedoel ik eigenlijk dat je in een soort militair strafkamp terecht komt alwaar elke beweging je fataal kan worden. Het hele punt is dat je voorzichtig moet zijn met de pinguïns, tuurlijk, logisch, maar het totaalplaatje klopt natuurlijk voor geen meter. Ok, dit is hoe het werkt. Er worden circa 1500 mensen naar twee tribunes op het strand geleid. Eenmaal daar aangekomen, wachten al deze mensen tot het donker wordt. In de tijd dat je zit te wachten, staan er 'rangers' voor de klas die via een luide microfoon vertellen wat je allemaal niet mag. Dit varieert van geen foto's maken tot überhaupt ademen. Alles wat je doet kan er namelijk voor zorgen dat je de pinguïns bang maakt en dan komen ze nóóit meer terug. Het feit dat er iemand in een microfoon staat te tetteren, er maar liefst 12 schijnwerpers op de zee staan, het gehele terrein wordt verlicht door tl-balken en 1000 auto's midden in het broedgebied geparkeerd staan, heeft uiteraard geen enkel effect. Hoe dan ook, de 'rangers' zijn strikt, dreigend en maken er echt een gezellige ervaring van. Het is even een kwestie van doorbijten onder deze omstandigheden, want als de pinguïns eenmaal het strand opkomen is alles snel vergeten en vergeven. Tegen een uur of negen komen er namelijk hele groepen pinguïns vanuit de zee het strand op waggelen. Ze hebben de hele dag in de zee gevist en gebadderd en wanneer het donker wordt, gaan ze terug naar hun nestjes om daar de kinderen van een avondmaal te voorzien. Natuurlijk zijn er vijanden (overigens niet de wallibi's die er gezellig rondspringen op het strand) en dus vergt het soms een keer of tien voordat een groepje pinguïns daadwerkelijk het sprintje trekt tussen de twee tribunes door naar hun nestjes in de buurt van de boardwalk. Het is een leuk gezicht en ik word gewoon erg gelukkig van pinguïns, dan hoor je die schreeuwende rangers niet eens meer.

Na een korte, maar goede nachtrust was het Great Ocean Road tijd! Tussen 1919 en 1932 hebben ongeveer 3000 teruggekeerde soldaten de weg aangelegd ter nagedachtenis aan de gevallen soldaten in WO I. De weg is 243 kilometer lang (volgens de meeste bronnen) en is tot stand gekomen door explosieven, bikken en scheppen. Een hels karwei, maar met een fantastisch resultaat. De weg begint in de mooie surfstad Torquay. Een van de eerste stranden is Bells beach, dit is de plek waar de Rip Curl Pro wordt georganiseerd en waar de golven behoorlijk gigantisch zijn. Niets voor de amateur en zeker niet om te zonnebaden, maar wel leuk om goeie surfers aan het werk te zien. Met nog 239 kilometer te gaan, niet het moment om lang te blijven hangen - we moesten door. Op de weg naar Lorne, onze tussenstop voor een overnachting hebben we wel de Split point vuurtoren aangedaan. Die vuurtoren was natuurlijk hartstikke leuk en interessant, maar het echt interessante ontstond toen we naar de andere kant keken. Want, wat zagen we daar gewoon relaxend op een rots en genietend van het uitzicht? Een groepje pinguïns! Gewoon, zonder rangers in de buurt, je kon er zo een foto van maken, geen probleem. Gedaan natuurlijk. Dat was een bonus op deze dag waarop we verder nog talloze uitkijkpunten en natuurlijk de Memorial Arch hebben aangedaan om te bevestigen dat we toch echt op deze legendarische weg reden.

De bosbranden in Victoria waren hevig en hebben ook hun effect gehad op delen van de GOR. Vooral bij Wye river en Kennett River zijn er veel huizen verloren gegaan en zijn de sporen van brand nog goed te zien. Een deel van de GOR was gedurende de branden afgesloten, maar wonder boven wonder ging alles weer open op het moment dat wij de route voltooiden. Dat scheelde een behoorlijke omleiding. We zijn sowieso wel goed in het vermijden van natuurrampen zo is gebleken. We hebben absoluut ons portie regen gehad, vooral in de eerste week. Maar toen wij op zoek waren naar een poncho in New South Wales stond een deel van Victoria in de brand. Eenmaal in Victoria waren de bosbranden klaar en ontstonden er overstromingen in de buurt van Newcastle waar we een paar dagen eerder waren. Weinig te klagen dus.

Terug naar de weg. Onze overnachting hadden we geregeld in Lorne in het Mantra resort. Het was allemaal redelijk last minute en dus wisten we niet precies meer wat we nu geboekt hadden, maar wat een uitstekende keuze! Het was een deugdelijk resort en daar hebben we optimaal gebruik van gemaakt. Bij het binnenrijden van het resort kregen we steeds meer zin in dit verblijf, maar dit werd pas echt versterkt toen de mevrouw achter de balie de magische woorden sprak. Met een korte 'we've upgraded you' was de toegang tot het paradijs pas echt verschaft. In plaats van een normale kamer, werden we voorzien van een appartement vlak aan de zee. Wat een weelde! Binnen tien minuten lagen we in de oceaan, maar niet te lang, want we hadden een tennisbaan geboekt en er moest ook nog gegeten worden in het Wimbledon-achtige parkje achterin het resort. We hebben zelden zo'n efficiënt ingedeelde avond meegemaakt en toen ik in het bubbelbad van ons appartement lag met het geruis van de oceaan op de achtergrond was het duidelijk dat 14 uur op deze plek veel en veel te kort was. Geweldig genoten!

Vanuit Lorne was het de volgende ochtend meteen door om de rest van de GOR te rijden. Een hoogtepunt is natuurlijk de 12 Apostles. Met toeristen werkelijk overal kan dit een vertroebeld beeld opleveren, maar ik vond het oprecht heel mooi en met die prachtige kleuren en uitzichten waan je je zeer zeker in een paradijselijke omgeving. Met nog talloze uitzichtpunten (van London bridge tot Loch and Gorge) was het een prachtige dag onderweg naar het eindpunt in Warrnambool. Ook koala's ontbraken niet op dit stukje reis. Ze zaten rustig in de bomen langs de weg en lieten ze gewillig bestuderen. Het deed ons denken aan de koala-tocht die we eerder hadden ondernomen op Raymond Island, vlakbij Bairnsdale. Daar waren we terecht gekomen door een ferry te nemen en aldaar de koala route te volgen (die bestaat echt). In twintig minuten loop je vervolgens een leuk rondje over het kleine eiland en zie je ondertussen minimaal tien koala's in hun natuurlijke omgeving, hartstikke leuk! Het einde van de route loopt niet meer langs de kust, dus daar zou je zonder kunnen, maar het is goed dat we het voltooid hebben. Het was echt heel leuk!

De volgende ochtend werden we wakker in Camperdown in een totaal nietszeggend en vreselijk motel, maar prima genoeg voor een overnachting. Het maakt allemaal niet heel veel uit, want het was de dag dat we eindelijk naar Melbourne zouden gaan om Georgie en Z te zien! Ze wonen in een hele leuke suburb van Melbourne gevuld met karakteristieke huizen en voldoende groen en bomen. Voor hen was het een normale werkdag (wel hun laatste voor de vakantie) en dus hadden we in de avond afgesproken. Toen we in de micramaster kwamen aanrijden zagen we Z al staan en voor de gelegenheid hadden ze een Australische en Nederlandse vlag aan hun balkon gehangen, superleuk! Het was een ontzettend gezellig weerzien en kennismaking waarbij ook de broer van Z en de twee zussen van Georgie aanschoven voor een lekkere bbq en drankjes. Vreemd genoeg kwam ook de baas van Z en zijn vrouw om half elf nog langs voor een biertje. Dat was erg interessant. 

De volgende dag hadden we een zeer ontspannen dag gepland. Het was immers het begin van hun vakantie en als ik mag kiezen tussen strand en stad dan is het ook vrij eenvoudig. In de ochtend hebben we heerlijk ontbeten bij een voormalig klooster vlakbij hun huis. Goed concept, want je betaalt zoveel als je zelf denkt dat het waard is. Er staat gewoon een enorme brievenbus en daar stop je geld in, of niet. Omdat we het weer nauwlettend in de gaten hielden wisten we dat de middag prachtig zomers zou worden en dus hebben de middag doorgebracht op Safety beach alwaar het water zo helder is dat het eerder een zwembad lijkt, heerlijk! 

De avond was een absoluut hoogtepunt, want we hebben zo ontzettend lekker gegeten in een Grieks restaurant, zo goed hebben we deze vakantie nog niet gedineerd. Op de weg naar de stad had Z gebeld met een oude vriend van Tasmanië die eigenaar is van het restaurant Bahari. Een erg populair restaurant, want het bleek best lastig om nog een tafeltje te krijgen. In afwachting van uitsluitsel hebben we eerst nog iets gedronken op de bovenste etage in een hip en happenings tentje vlakbij het spoor. Aldaar werden we gebeld dat er binnen een kwartiertje een plek was voor ons en dus togen we blij naar het restaurant. Hoewel ik het totaal niet gevolgd heb, was de bewuste vriend een voormalig deelnemer aan Australian Masterchef en ik moet zeggen, dan heeft hem vast goed gedaan, want het was heerlijk!

Helaas is het laatste deel van onze vakantie aangebroken, maar wel een ongelooflijk leuk en mooi deel verwachten we! Ik typ dit vanuit onze eerste stop op Tasmanië en de eerste dag hier heeft ons al overtuigd dat we het hier ontzettend naar ons zin gaan hebben. Het is rustig, relaxed, de natuur is prachtig en de zee is blauw. Paradijs deel twee. Vanuit Swansea is het nog 60 kilometer naar Freycinet national park en dat is waar we morgenochtend naartoe gaan. We kijken er erg naar uit, evenals het ontdekken van de rest van dit mooie eiland. Ondertussen werken we rustig naar het hoogtepunt van deze reis toe, want de bruiloft van Z en Georgie is al over zes dagen en daar kijk ik erg naar uit. Mijn jurk is inmiddels aangekomen bij de ouders van Georgie, dus ik ben er klaar voor. Wij gaan volop genieten van deze komende week en natuurlijk wens ik jullie een fantastische werkweek!

P.s. Er zijn nog wat foto's op mijn telefoon en op de actiecamera waarvan het internet heeft besloten dat ze niet geladen mogen worden. Zodra dat wel mag, voeg ik ze nog toe!
Daarnaast, leuk om de berichtjes te lezen op de site en via appjes en mails, gezellig om weer bij te praten binnenkort!