De bay, een boot en bellen met Brett

Het was eerste kerstdag 2015, ik weet het nog heel goed, onze voetstappen maakten muziek. Huh? Vreemd. Maar wel waar. Het zand van Hawk's nest klinkt letterlijk als muziek in de oren. Het is moeilijk te omschrijven, maar als je een stap zet dan klinkt het alsof je een punt hebt gescoord in een willekeurig computerspelletje. Grappig wel. Het was een leuke bijkomstigheid op een dag vol zon, zee, hoge toppen en ingewikkelde afdalingen. 

Ook in Australië gaat mijn natuurlijke wekker rond kwart over zes. Tot groot genoegen van Johan zijn we dan ook om zeven uur helemaal wakker en klaar voor nieuw avontuur. Op eerste kerstdag werden we wakker in een heerlijk hotel met uitzicht op de oceaan, werkelijk het paradijs. Het leek ons een goed idee om te beginnen met een frisse kerstduik en dus dobberden we om kwart over zeven in de golven, helemaal gelukkig met dit zorgeloze bestaan. Na een kort ontbijt onder de boom was het tijd om Port Macquarie te verlaten en zuidwaarts te reizen.

Het weer was inmiddels duizend maal beter geworden en dus reden we met goede zin en zon naar een mooi stukje Australië; Port Stephens. Volgens de toeristische informatie is het 1000 km2 aan puur paradijs aangevuld met hemelse invloeden. Dat moeten we natuurlijk zien.  Als eerste kwamen we langs Hawk's nest en parkeerden we de auto aan het begin van een strandtochtje naar de top van mount Yacaaba. In eerste instantie was nog niet helemaal duidelijk dat het hierop ging uitdraaien, maar na een kilometer of twee wandelen over het muzikale zand, sta je dan toch voor zo'n heuveltje en wil je erop.

Het uitzicht na anderhalve kilometer klimmen was fantastisch! We kwamen om half drie boven wat uiteraard betekende dat we de heetste momenten van de dag hadden gekozen om de beklimming te doen. Even naar adem en water happen op de top en dan natuurlijk genieten van de mooiste kleuren in dit paradijs. Op de weg naar beneden is het vooral een test om te bezien of alle bovenbeen spieren het nog doen, check. De tocht was een conditietest waarbij de beloning het zonder meer de moeite waard maakte.

Na nog een extra rondje om een koala reserve (geen koala gezien) vervolgden we onze weg naar Newcastle. We hadden daar twee nachtjes in een goedkoop hotel geregeld. Bij aankomst bleek het wel heel goedkoop, want het hotel was dicht. Gelukkig hing er een briefje op de deur dat ze gesloten waren, dat scheelt. Daarnaast hing het telefoonnummer van Brett. Wij kennen Brett inmiddels als een wat contactschuwe conciërge die het ook allemaal zo niet gewild heeft, maar op de bewuste middag/avond waren we niet zo fan.

Gelukkig zijn er best veel telefooncellen in Newcastle en één op de drie doet het. Bij nummer twee had ik Brett aan de lijn. 'Hi, we made reservations for tonight, but we cannot get into the building, because, well it's closed.' 'Yes, hi, this is Brett, we're closed today.' Nu we op drie verschillende manieren hadden vastgesteld dat het hotel dicht was, bleek er toch een opening te ontstaan. Hij vroeg; 'how many rooms did you book?' Één kamer leek ons vanuit Nederland een prima hoeveelheid, maar ik begon nu toch ook te twijfelen aan de kamergrootte in dit gesloten hotel.  'I booked one room for two nights' 'Right, and your on the street right now?' 'Well yes, because the hotel is closed.' 'Right, yes, I'll be there in fifteen minutes.' Fantastisch, Brett opent misschien dan toch deuren die voor anderen gesloten blijven.

Bij terugkomst voor de gesloten deur hadden nog twee andere gezelschappen verzameld. We konden ze meedelen dat Brett eraan kwam en na twintig minuten zwaaide inderdaad ineens de deur open. Zenuwachtig en beschonken, maar vooral beschonken poogde Brett de horde mensen (9 man, ga er maar aanstaan) naar de juiste balie te lokken. Niet alleen het hotel was dicht, ook de bijbehorende bar was pikkedonker en daar was de incheck computer. Als tien volslagen gedesoriënteerde mijnwerkers liepen we bijna hand in hand in de richting van het licht. Gevonden, een kerstwonder. Toen kon het grote invullen der papieren beginnen. Brett hield allemaal nog net onder controle, we hadden het hier wel over drie formulieren en even zoveel sleutels. Alles ingevuld en dus was het nu tijd om weer in te haken en de hotelkamers te gaan zoeken.

Het hotel is stokoud en dus was het voor ons mijnwerkers geen verrassing dat de stalactieten van het plafond hingen op de donkere tocht richting kamer 4. Gevonden, een tweede kerstwonder. Brett had het zweet op zijn voorhoofd staan, maar was blij dat ie het allemaal in goede banen had weten te leiden. 

Na een redelijke hoeveelheid nachtrust was het de dag die je wist dat zou komen (ofzoiets), want we ging naar Nelson bay om te water te gaan op een boot genaamd the Spirit. The Spirit zou ons met 99% zekerheid een dolfijn laten zien. Elders op de wereld heb ik al wat dolfijnen langs zien springen, maar voor Johan zou dit de eerste keer zijn dat hij flipper voor zijn lens kon krijgen. De tocht kon beginnen waarbij we een mooie plek aan de voorkant van de boot hadden ingenomen, als iemand ze ging zien, dan waren wij het wel.

Opgemerkt moet worden dat de boot in een werkelijk schitterende omgeving lag, een goed verzorgde haven die werd omringd door grasveldjes en zandstrandjes. Vanwege de vakantie stond er voor de gelegenheid ook een jongeman wat deuntjes te zingen en weldra, je hebt een festivalsfeertje te pakken. Goed, de afvaart, daar gingen we gewapend met drie soorten camera's om niets van de actie te missen. We werden uitgewoven door een gigantische pelikaan die statig de toegang tot de haven bewaakte. Het duurde niet lang totdat de informatie via de speakers van de boot tot ons kwam. Het was in een taal die leek op Engels, maar omwille van de rust was het wel fijn dat we er niks van verstonden. Er was ook een Aziatische stagiair aan boord. Ze was vooral bezig met de beumnet. Het duurde een tijdje voor ik door had waar ze het nu over had, maar het ging over een boom-net, wat zoveel is als een soort vangnet naast de boot, in het water, waar je in kan. Ze vroeg mensen aan een stuk door of we daar niet in wilden, maar alleen als we konden zwemmen. Hoewel we aan het criterium voldeden, leek het ons beter om naar dolfijnen te zoeken.

Tja, waar blijven ze eigenlijk? 99% kans, ja dat is ook 1% niet natuurlijk. De tocht duurde twee uur, dus er was geen tijd om uren over het water te turen. Schiet op, Flipper, doe eens een salto, dan kunnen we je zien. Gegil op de boot. Het was echt zo, er zwommen twee dolfijnen in de buurt van de boot. Je herkende ze meteen, grijs enzo en met een vin; klopte helemaal met het plaatje uit de folder. Met flitsende snelheid drukte de hele boot 350 foto's in een keer af. Ze waren er echt! 
De druk was van de ketel en gedurende de rest van de tocht zagen we nog talloze groepjes dolfijnen langszwemmen. Johan heeft de allerbeste foto's met zijn serieus grote camera gemaakt, dus die voegen we later toe aan dit verhaal. Halverwege de tocht was er ook nog tijd om voor anker te gaan, zodat de mensen die konden zwemmen te water konden gaan. Ook wij gingen gewapend met snorkel en bril de onderwaterwereld bekijken. Ik ben natuurlijk een behoorlijk verwende snorkelaar, maar er is geen woord aan gelogen als ik zeg dat er werkelijk helemaal niets te zien was. Geen enkele vis te bekennen en we hebben de beelden die dat bewijzen op de actioncam. Geen probleem natuurlijk, we hebben heerlijk afgekoeld en lekker rondgedobberd op een prachtige locatie en ons vermaakt met het kijken naar mensen die of wel, of net niet het trappetje van de boot wisten te bereiken in een redelijk sterke stroom. Survival of the fittest in toeristische vorm.

Na een heerlijke en zonovergoten dag in de bay keerden we terug naar de krochten van hotel in Newcastle. Het was weer even acclimatiseren, maar ook daar heb je mee te maken op een reisje, het kan altijd erger. De volgende ochtend snel ingepakt met onze vaste vrienden van het ABC ontbijtnieuws op de achtergrond. We hebben de Daphne Bunskoek en Jeroen Pauw van de Australische televisie ontdekt en elke ochtend berichten ze ons trouw welk nieuws we niet mogen missen en wat het weer is in heel Australië. In de eerste dagen van onze reis was er sprake van een haat-liefde verhouding, omdat het overal zonnig was, behalve bij ons, maar de laatste dagen passen ze zich uitstekend aan.

Na een kort ritje langs de kust richting Sydney kwamen we aan in een volgend nationaal park. We gingen naar Munmorah State conservaton alwaar ze beschikken over 'pristine beaches en grand views.' Moeten wij zien natuurlijk. We waren overigens ook nog steeds op zoek naar een wilde koala in een boom, zonder verband of rolstoel. Het park is uitgestrekt, maar niet zo goed voorzien van wandelpaden zoals de Nederlandse bossen. We begonnen dus maar gewoon te lopen en geraakten weldra op een walking trail, het kan je zomaar gebeuren in dit land. Het was een mooie en diverse wandeling van een kilometer of vijftien waarbij de landschappen zich afwisselden van moerasland via regenwoud naar zandstrand. Starend naar de boomtoppen zou je haast vergeten dat er op de grond ook nog wel het een en ander leeft. Wat te denken van een van de 69 soorten kangoeroes die er bestaan? Nietsvermoedend wandelenden wij door de bossen van Munmorah, toen er ineens een paar ogen onze kant op keken. Het was wel even schrikken, want op dat moment kon het natuurlijk alles zijn. Gelukkig bleek al snel dat het een lieve bruine kangoeroe die ook een beetje van ons schrok, getuige het feit dat hij meteen wegveerde toen Johan zijn camera tevoorschijn schoot. Een kleine achtervolging door het bosrijke gebied leverde toch nog een foto op, maar of die gelukt is, moet nog maar blijken. Voldaan met dit kleine succes togen we verder.

Na weer een uurtje hoorden we, vrij dichtbij, het gestamp van twee voeten met een schoenmaat groter dan die van mijn vader. Dat was een serieus waarschuwingsgeluid van de ene kangoeroe aan de rest. Natuurlijk schoten we meteen in onze Steve Irwin pose en ging we al tijgerend de rest van het pad over om de kangoeroe van dichtbij te observeren. Ok, misschien was het niet tijgerend, maar we waren wel muisstil, omdat dit onze kans was voor een privé ontmoeting. En wat gebeurt er natuurlijk als je naar links staat te kijken? Natuurlijk, dan passeert Skippy je rechts. In een moment van verstandsverbijstering keek ik eens achterom en jawel, dat ging ie. Jemig, wat was ie groot ook, dan snap ik die schoenmaat wel. Hij was minstens drie bij drie. Of iets minder, maar echt megagroot. We gingen er nog achteraan, maar helaas zonder succes, hij kent de weg beter. 

Goed, mooie wandeling, leuk avontuur, op naar the Entrance, het volgende punt op de route. We verblijven op dit moment in een heel oud, maar mooi opgeknapt hotel ingeklemd tussen het meer van Tuggerah en de oceaan. Mensen komen hier als sinds 1928 en ik zie het wel voor me hoe deftig geklede mensen het mooie houten trappenhuis beklommen in klassieke tijden. We vermaken ons hier prima, hoewel er ook kermis is en misschien wat teveel toeristen. De natuur en de uitzichten zijn adembenemend en voor elk moment van de dag is er wel een coastal walk die ons voorziet in alle wandelbehoeften die we hebben. 

Dit verhaal rond ik af vanaf het dakterras van het hotel vanwaar we een goed uitzicht hebben op de oceaan. Dit is voor nu ook even de laatste dag aan de kustlijn, want morgen vertrekken we naar de bergen. De blauwe bergen om precies te zijn, want in de blue mountains gaan we op zoek naar nog veel meer mooi natuurschoon. Wij smeren ons nog even in en wensen jullie een fantastische werkweek! 

X