Bergen vuurwerk!

Het was alweer even geleden dat we een muziekfestival hadden aangedaan en eigenlijk was het nu ook niet onze intentie. Van muziek was ook weinig sprake, maar de 'vibe' was hetzelfde. In de brandende zon met z'n allen op een net te klein stukje aarde. Dit land is zo groot, maar voor deze ene dag hadden met nog 1,6 miljoen anderen besloten om gezellig aan het water te verzamelen. Om het geheel enigszins in goede banen te leiden was er besloten om kaartjes te verkopen voor hele speciale stukjes aarde. Een heel specifiek stukje gras kost dan bijvoorbeeld 300 dollar en om te zetelen op een echt speciale stoel aan het water ben je 700 dollar verder. Allemaal leuk natuurlijk, maar ons financiële bewustzijn reikt iets verder dan één vakantiedag en dus was het tijd voor een alternatief om het prachtige Sydney vuurwerk volledig en goed te kunnen aanschouwen.

Het laatste verhaal eindigde met een aankondiging dat we de bergen in gingen. En dat hebben we gedaan, vanuit the Entrance was het immer gerade aus met 400 bochten de blue mountains in. Dit is misschien ook het moment om toe te geven in welke auto we nu al een week of twee rondrijden. Ik weet nog goed dat we hem (of haar, dat is meer passend) gingen ophalen in Sydney drie dagen voor kerst. We hadden een Toyota Yaris (of gelijkwaardig) geboekt. Je kunt natuurlijk verwachten dat dit 'gelijkwaardig' een erg rekbaar begrip is en dat bleek dus ook zo te zijn. Toen we de garage inliepen, stond er een splinternieuwe Yaris klaar om te gaan, dus wij dachten, mooi, die nemen we. Helaas dachten de walkie-talkie mannen daar anders over. Wat er ook gebeurd, de stem uit de walkie-talkie is allesbepalend en hoogste macht. De sollicitatieprocedure voor de stem uit de walkie-talkie is extensief en vindt maar zelden plaats. Het is dan ook nogal een positie. Goed, de Yaris dus niet, maar wat dan wel? De twee mannen stonden naast elkaar de papieren te bestuderen toen de een tegen de ander zei, 'it's the Micra' 'What?' 'Yeah, they're getting the Micra.' Gegniffel en ongeloof bij de twee mannen. Toen kwam ie om de hoek van de parkeergarage, een prachtige rode Nissan Micra, de droom van elke bestuurder. Ik moet op zo'n moment dan toch even wat zeggen en vroeg dus of de Micra daadwerkelijk vergelijkbaar geacht wordt. 'Ja, natuurlijk, de motor is zelfs een stuk sterker en wat te denken van de enorme hoeveelheid extra ruimte.' Terwijl Johan zijn backpack in de kofferbak plaatste en we allen tot de conclusie kwamen dat die nu vol zat, keek ik walkie-talkie man aan om te zien dat zijn neus inderdaad groter werd. 

Hoe dan ook, met de Micra naar de blue mountains, het beest in de bergen knalde tegen de heuvels op alsof hij nooit anders deed. Hij bereikte topsnelheden waar Max Verstappen jaloers op zou zijn en reed daarbij ook nog eens superzuinig (of zoals Johan het zegt '1 op emmer'.) Het was een mooie rit die ons uiteindelijk bij het Grand view hotel in Wentworth falls zou brengen. Een karakteristiek hotel in prachtig roze teint. De naam doet vermoeden dat het een groots uitzicht biedt op een fabelachtige omgeving. En wat een omgeving was het! Wentworth falls is echt de perfecte uitvalsbasis voor de mooiste tochten door de blue mountains. We hadden de kaart niet exact uit ons hoofd geleerd en dus begonnen we op onze eerste middag maar gewoon met wandelen. Als eerste kwamen we het meer van Wentworth op het spoor. Het kostte een uur of twee om het meer rond te wandelen en dat deden we in heerlijk weer vergezeld door gezellig papegaaien en vriendelijke andere vogels. Op de weg naar het meer hadden we al bordjes gezien naar de Charles Darwin walk. Niet precies wetend waartoe dit zou leiden, besloten we het een kans te geven. Gewoon even kijken waar het ongeveer heen zou gaan. In Nederland eindigen onze wandelingen na 35 kilometer standaard in Bloemendaal, omdat alle wegen nu eenmaal naar Bloemendaal leiden. Hier niet! Na drie uur wandelen waren we al een tiental mini watervalletjes gepasseerd om te eindigen met de fantastisch mooie Wentworth falls. Een toeristische trekpleister van jewelste, maar omdat we de waterval redelijk laat op de dag aandeden, was er best een doorkomen aan. We hebben de waterval vanaf de zijkant bekeken waardoor er niet alleen een overvloed aan kaketoes te zien was, maar ook een prachtige regenboog door de zonneschijn in de late middag. Mooi, mooi, mooi. Dit was nog maar de eerste dag, het kon alleen maar meer fantastisch worden.

En dat werd het. Op onze fulltime wandeldag hadden we de wekker lekker vroeg gezet, omdat we eerst de afdaling naar de Jenolan Caves gingen maken. De grotten liggen op 85 kilometer van Wentworth falls, maar daar doe je een behoorlijk tijdje over. De weg glooit natuurlijk in de hele omgeving, maar de laatste 10 tot 20 kilometer naar de grotten slaan alles. Het is een twee-richtingweg met de breedte van een flink fietspad in Nederland. De adviessnelheid bij elke bocht is -15 kilometer per uur en dat is aan te raden. Natuurlijk slaat de micramaster zich overal doorheen en dus bracht zij ons prima op tijd bij de grotten. 

We ondernamen een tocht door de Lucas Caves onder bezielende leiding van bebaarde Bob. Bob deed dit al sinds 1969 en woont zeer waarschijnlijk zelf ook in een grot. Net als ik hebben de meeste mensen in hun jeugd toch minstens 18 grotten in Frankrijk bezocht. Ok, misschien waren het er geen 18, maar voor mijn gevoel brachten we een aanzienlijk deel van onze zomervakantie door op expedities door grotten waar de stalactieten en stalacmieten je om de oren vlogen vergezeld door onnavolgbare teksten van Franse gidsen. Bovendien maakte je dan tenminste 24 foto's van ongeveer dezelfde grotformaties waarvan je na ontwikkeling geen idee meer had wat nu onder of boven was. Maar, ik dwaal af - 25 jaar later ontwikkel je toch een andere waardering voor dit soort dingen. Bearded Bob maakte er een educationeel feestje van en wist zelfs kennis aan mijn toch al rijke arsenaal aan grottenjargon toe te voegen. Want, even opletten Nathalie, wist je bijvoorbeeld dat een horizontale formatie een helictiet heet? Nou, dan weet je dat nu. 

Wanneer je afzakt in een grot kun je natuurlijk ook in aanraking komen met de plaatselijke bevolking. En dat gebeurde mij onmiddellijk, want ik was nog geen kwartier binnen of er vloog een vleermuis tegen mijn wang. Hij vloog de rest van de tocht voor ons uit en leidde ons door de mooiste kamers die voor de gelegenheid goed in het licht waren gezet. De tocht duurde anderhalf uur en het was welkome verkoeling (15 graden) van de hitte buiten de grot. In de omgeving van de Lucas Caves is een aantal wandelroutes uitgezet en die hebben we natuurlijk ook gedaan. Het bracht ons bij een onvoorstelbare hoeveelheid hagedissen en salamanders die zich welwillend lieten fotograferen tegen een achtergrond van riviertjes en watervallen. Opvallend was nog wel de blue lake. Dit blauwe meer ligt vlakbij de ingang van de grotten en heeft inderdaad een schitterend blauw kleurtje. We hebben nog gezocht, maar helaas hebben we het inwonende vogelbekdier niet gevonden, dat was ook te fantastisch voor woorden geweest.

Na de grotten was het tijd om de beklimming weer in te zetten naar het absoluut meest toeristische punt in de blue mountains; the three sisters. Het zijn eigenlijk gewoon drie grote rotsen naast elkaar, wel heel mooi, maar de hype is wat overdreven. Omdat we die dag nog niet genoeg hadden gewandeld, besloten we er nog een tochtje aan vast te plakken. We stuitten op een bord waarop stond dat er een trap was van 900 treden naar beneden. Logischerwijs stond er niet bij wat er dan onderaan de trap te zien was en dus begonnen we de afdaling. Na vijf minuten passeerden we de eerste uitgeputte Aziatische giebelmeisjes die ons vertelde dat het 'vely hald' (very hard) was om de trappen te beklimmen. Dat zal toch wel meevallen dachten we nog. Na tien minuten afdalen kwamen we steeds meer levensmoede reizigers tegen die met bezweette lijven vertelden dat het een hel was om de beklimming te doen en eerlijk gezegd begon ik ze steeds meer te geloven. Maar, natuurlijk, opgeven is voor mietjes, dus wij gaan altijd door. Na drie kwartier afdalen bereikten we de bodem, het absolute nulpunt en ons doel. Wat we daar zagen was wonderbaarlijk, het was er groen, het was er bruin, het was er...absoluut uitgestorven en er was hè-le-maal niets te zien. Er stond een bord en daar hebben we een foto van gemaakt. 

De beloning was een lijdensweg naar boven, want die 900 treden moeten natuurlijk ook omhoog genomen worden. Ik had bedacht dat het overzichtelijk zou zijn om 9 setjes van 100 te doen. Maar gek genoeg heb je na 30 treden al geen zin meer. Omdat we eigenlijk geen inspanning meer voorzien hadden, was het water ook achtergebleven in de auto, wel zo handig met die 30 graden op je hoofd. Dorstig en vermoeid bereikten we dan toch weer de top van het trappenhuis en vonden we onze weg naar het dichtstbijzijnde restaurant waar we met uitzicht op de bergen de kraan hebben leeggedronken. Het was een beproeving, maar eigenlijk stiekem best heel leuk.

In een hele zonnige omgeving is het altijd wat lastig om aan oud en nieuw te denken, maar feit was dat we de volgende ochtend voor het laatst wakker werden in 2015. Sinds de dag (ergens in april) dat we onze tickets naar Australië hadden geboekt, stond één ding vast; we gingen het vuurwerk in Sydney kijken. De vraag is alleen hoe je dat op de beste en meest betaalbare manier doet. Het antwoord is vrij simpel; je gaat kijken vanuit het stukje botanische tuin waar er geen toegangskaartjes worden verkocht, maar waar het plebs zich verzameld voor een picknick en het vuurwerk. Dit klinkt overzichtelijk en op zich is dat het ook wel, maar ik moet er wel bij vermelden dat er meer dan een miljoen mensen met hetzelfde idee rondlopen. Wat levert dat dus op? Nou, een rij van mensen. Een hele lange rij van mensen die allemaal naar Mrs. Macquarie point willen. Mijn attente vriendinnetje Georgie had me al gewaarschuwd dat mensen toestromen at 'crazy-o'clock' en dus was het ons duidelijk dat we niet achter in de middag hoefden aan te komen. We namen dus om half tien de trein vanuit Wentworth falls, zodat we om kwart over elf op Sydney central stonden. Vanaf daar is het nog een half uurtje lopen naar...de queue. Na ons avontuur op Wimbledon weten we natuurlijk alles van de queue, maar er zit wel een verschil tussen de Engelse en Australische manier van queuen. In Australië betekent het namelijk gewoon dat je de sterkste van je gezelschap in de zon in de rij zet en dat de rest lekker onder een boom gaat zitten en wacht tot die ene persoon na drie uur vooraan staat. Zo zijn wij natuurlijk niet en dus hebben we keurig drie uur in de zon gestaan om het park te bereiken voordat de volledige capaciteit bereikt was en het hek gesloten zou worden. 

In het park aangekomen is het eigenlijk een race naar het laatst beschikbare stukje gras waar je de rest van de middag en avond doorbrengt op schoot bij anderen. Er is niet heel veel te doen behalve zonnebaden, mensen kijken en wachten tot de eerste vuurwerkshow begint. Inderdaad, de eerste, want om 21.00 uur is er een familie-vuurwerk. Dit is bedoeld voor de kinderen die niet tot 00.00 uur kunnen opblijven en het geeft bovendien een mooie oefening voor het echie. In de tijd tot 21.00 uur gebeurt er niet zoveel. Gelukkig hadden we yahtzee bij ons en hebben we ons vermaakt met het bestuderen van onze buren die rechtstreeks uit de Geordie shore waren gelopen inclusief Botox lippen, nephaar en siliconen. Interessante materie natuurlijk, maar gemiddeld zijn is eigenlijk ook best wel fijn. Aan Nederlanders overigens ook geen gebrek; je hoort ze overal om je heen en ze komen soms zelfs dichterbij dan je eigenlijk zelf voorzien had. Laat ik zeggen dat ik er gewoon niet zo van houd als ze ongevraagd op mijn kleedje komen zitten om me vervolgens te vertellen hoe de wereld in elkaar zit, ik ben al voorzien, bedankt! Hè, wat een negativiteit, het was juist hartstikke leuk! Het beste gebeurde namelijk net na het familievuurwerk. We hebben toen ons boeltje ingepakt en zijn naar het water gelopen. Omdat iedereen in beweging was gekomen, waren er her en der wat gaten gevallen en wisten wij ons in een soort van F-Side vak te nestelen met uitstekend uitzicht.

Hoezo F-Side trouwens? Nou, het was een behoorlijk fanatiek veldje. Wij dachten dat we op publiek terrein zaten en dat het een soort van vrij land was, maar daar dacht de beul van het veldje heel anders over. Terwijl iedereen op de grond zat, stak deze ongekroonde koning er samen met zijn vrouw bovenuit, want zij hadden een stoel en zorgden ervoor dat iedereen in het gareel werd gehouden. In de korte tijd dat we daar zaten hebben we hem drie keer zien ontploffen waarbij hij twee keer met duw en smijtwerk zorgde voor de verwijdering van onwilligen. Het was beschamend, zeker, maar gek genoeg applaudisseerde het hele veld als hij weer terugliep naar zijn troon na wederom een geslaagde veldslag. Dit tafereel ging een paar uur zo door en met hulp van de security werd het uitzicht van dit veldje (met mensen die toch al vanaf 6 uur 's ochtends hadden gezeten (amateurs vergeleken met Wimbledon) vrij gehouden. Wij profiteerden lekker mee, want weldra, het werd 23.45 uur, iedereen stond op en wij hadden een van de beste plekken van al die duizenden mensen die je letterlijk in de rug voelde.

Het aftellen kon beginnen en daarna was er gedurende 12 minuten en 34 seconden een prachtig vuurwerk te zien waar je onmogelijk tegenop kan met je Romeinse kaars en klappertjes pistool, echt heel mooi!. Het was zeer de moeite waard, maar dit gaan we nooit meer doen. 

Op 1 januari gingen we het rustig aan doen. We hadden een veel te korte nacht geslapen en dus was het plan om rustig naar de volgende bestemming te rijden om de rest van de middag uit te rusten en niet zoveel te doen. Maar, we kunnen best nog wel even naar één uitzichtpunt in de blue mountains om het af te leren. Dit bleek uit te monden in een wandeltocht van twee uur, maar die was dan ook echt heel mooi! We hebben nu zowel de under - als overcliff route gedaan en dat was echt helemaal de moeite waard, zo mooi!

Onze tussenstop terug naar de kust was in Canberra. Daar is niets te doen. Ik ga er dus ook niks over zeggen. In de vroege ochtenduren zijn we dan ook met gierende banden vertrokken naar Batemans bay alwaar we heerlijk hebben gezwommen en hebben genoten van wat welkome rust. Het is een interessant stukje oceaan, want de golven komen van beide kanten. Het water komt in versterkte mate terug van het strand en zorgt daardoor voor een extra sterke onderstroom die de volgende golf weer voedt, superleuk, want daardoor krijg je echt mooi hoge golven waar je in kunt duiken, heerlijk! Na een ontspannen middag zit ik nu onder de parasol van een motelletje aan de Princess highway. Morgen gaan we naar Lakes Entrance om daarna onze weg te vervolgen naar pinguïns en koala's. Daarna is het de Great Ocean Road voordat we via Melbourne naar Tasmanië gaan. Er is nog zoveel te zien en te doen, we gaan nog lang niet naar huis!