Over het meer en meer

Over het meer en meer

Het is maar zelden dat je Fur Elise voor 07.00 uur hoort. En dan is het vaak ook nog eens niet de bedoeling. In het hostel in Merida aan het meer van Nicaragua komt het eigenlijk prima tot zijn recht. Het water kabbelt rustig tegen de rotsachtige formatie voor het 'restaurant' van het hostel, bladeren van de grote hoeveelheid palmbomen ruisen zachtjes tegen elkaar en de staf van het hostel werkt op een rustgevend tempo aan het ontbijt van de paar gasten die hier zijn. Dat ik hier terecht ben gekomen was ook niet helemaal de bedoeling. 

Na het besluit om naar Ometepe af te reizen had een kleine online studie me geleid naar een hotel in Moyogalpa, vlakbij de haven op het eiland. Tijdens de bootreis van iets meer dan een uur kwam ik echter wat mensen tegen die naar Merida gingen en het leek toentertijd een beter idee qua locatie. Op zich is er met de plek zelf helemaal niks mis, maar het is wel errug afgelegen. Vanaf de haven was het iets meer dan een uur in de auto, waarbij we iets meer dan een half uur niet over een weg reden. Je begint dan toch te denken. Eigenlijk viel het achteraf wel mee hoor, ok je wordt met je hoofd tegen het plafond van het minibusje gegooid, maar uiteindelijk is het resultaat een prachtig verblijf aan een mooi meer.

Dat meer heb ik nu van alle mogelijke kanten bekeken. Van grote hoogte, vanaf onder water, links, rechts, alles. Het is ook een gigantisch meer natuurlijk. Ook vrij gigantisch hier; de twee vulkanen. De actieve, la Concepcion, reikt tot zo'n 1610 meter in de wolken, de kleinere en slapende vulkaan Maderas komt tot zo'n 1345 meter. Dit zijn natuurlijk geen schokkende hoogtes als je een keer bent gaan skiën, of in Flagstaff hebt gewoond, maar door de vorm van zo'n vulkaan is het toch een behoorlijk eind in de lucht.

Het hostel in Merida bevindt zich het dichtst bij Maderas en het geluk wil dat er ook nog eens een leuke waterval uit het vulkanische meer komt, ergens diep in de jungle. Het leek dus een goed idee om die waterval in ieder geval even te bekijken, uurtje werk dacht ik. Goed, een uur werd uiteindelijk zes uur, maar och, wat was het de moeite waard. Een flinke klim door het dichte regenwoud eindigde bij de waterval die van een meter of 150 naar beneden klettert. Ja, of 100 meter of 80 meter, er is geen brochure die hier een eenduidig beeld over geeft. Het is ook niet belangrijk, het water kwam van hoog en was heerlijk verfrissend na een steile jungleklim. Je komt op zo'n klim letterlijk niemand tegen. Het is dan ook extra jammer als je bij de waterval de eerste mensen ziet en het zijn dan ook nog Nederlanders. Wat dòen jullie hier? In ieder geval een foto van mij nemen, dat is dan wel weer handig. Ik heb de tocht niet in mijn eentje afgelegd; met een Nederlandse jongen uit Den Haag (de wereld is echt zo klein) heb ik de waterval weten te vinden. Dit was me overigens in mijn eentje ook wel gelukt, want er is maar één route omhoog, maar toch fijn als je een back-up hebt als je eventueel te pletter valt. Dan kan hij vertellen waar het gebeurd is.

Bijna-dood-ervaringen heb ik in de jungle niet gehad, het was leuk klauteren en soms dacht je dat de waterval niet bestond, maar onveilig was het niet. Nog geen muggenbult aan overgehouden, maar wel 8 liter vocht verloren, je komt droger onder de douche vandaan.

Na de vermoeiende, maar waardevolle tocht was bij thuiskomst het meer mijn grootste vriend, plons. Wat een genot. Heerlijk op de steiger gezeten met wat andere mensen uit het hostel en zo erg was dit inter-menselijke contact niet eens echt. Uiteindelijk besloten om dan nog maar een nachtje te blijven en de volgende ochtend af te reizen naar de bewoonde wereld. 

Die bewoonde wereld was te bereiken per lokale bus, de chicken-bus. Je weet dat je in een chicken-bus zit als de kippen naast de bus sneller gaan dan die erin. We moesten uiteraard weer over dat stuk weg wat eigenlijk geen weg is, dus de Amerikaanse schoolbus had het er lang niet makkelijk mee. De totale afstand is misschien een kilometer of 40, maar omdat we onderweg ook Juan, Maria, Jesus en al hun familie moesten ophalen duurde de rit toch nog tweeëneenhalf uur. Ik vond het eigenlijk niet zo erg, ik heb rustig aan het raampje gezeten en genoten van het landschap met die mooie vulkanen en alle activiteit in en om de bus. Bij aankomst was ik weer op precies dezelfde plek als twee dagen eerder toen ik van de boot kwam.
Het had natuurlijk een reden om de bewoonde wereld te zoeken, want ik wilde graag een fiets om naar de 'ojo de agua' te gaan. Dit is een zwembad midden in de jungle. Het is aangelegd met mankracht, maar wordt constant voorzien van nieuw vers water door de natuur. Het zou een redelijk pittige fietstocht worden en dus stelde mijn Haagse reisgenoot voor om een scooter te huren. Ja, leuk natuurlijk, maar ik heb nog nooit op een scooter gereden en voel ook geen enkele behoefte om dat hier op deze wegen die geen wegen zijn te proberen. Uiteindelijk hebben we een poldermodel bereikt, ik achterop met kaartje. 

Het was een typisch geval van hoofd-tegen-hoofd-botsing. Hij kwam van rechts, dat is waar, maar hij gaf geen enkele waarschuwing voor zijn plotselinge actie. Wat bezielde hem? Ik snap het nog steeds niet. Mijn helm lag in ieder geval 20 meter verderop en het was maar goed dat ik er eentje op had. Ik heb trouwens ook nog nooit een ander hoofd van zo dichtbij gezien. Dat wil zeggen, dit type hoofd. Het was namelijk een paard. Er zijn echt duizend loslopende paarden op het eiland, ze zijn van niemand en lopen maar wat in de rondte. Toen wij aan kwamen scooteren liep ie dan ook gewoon op en langs de weg, niks aan de hand. Op het laatste moment besloot ie echter van koers te wijzigen en wilde zonder Jeroen Dubbeldam op zijn rug tussen mij en bestuurder doorspringen. Gevolg was dat hij met zijn weelderige manen mijn helm afstootte en daarna verder galoppeerde. We konden erom lachen, geen schade en een helm werkt. De helm dus ook maar snel weer op gezet en onze weg vervolgd over het duizend-kuilen-pad naar Altagracia. Complimenten voor mijn reisgenoot dat ie ons in leven heeft gehouden, daar was wel wat inzet voor nodig.

De inzet van anderhalf uur bleek misschien ook wat teveel voor onze scooter, want na de lunchpauze startte hij niet meer. Tja, en nu dan? Reisgenoot spreekt vloeiend Spaans en ging dus maar bellen naar de verhuurder. Verhuurder boos, reisgenoot boos. Scheldwoorden beklijven nu eenmaal het makkelijkst. Na drie kwartier werd een nieuwe en betere scooter gebracht en ondertussen hadden we een rondje door het stadje kunnen doen, het was dus allemaal niet zo dramatisch. Snel door naar het jungle-zwembad.

Vanaf Altagracia ligt er een weg (woonerfstenen) en dus ging het ineens razendsnel. Na niet meer dan 20 minuten bereikten we de oase die 'ojo de agua' heet. De vriendelijke meneer die het geld collecteerde vertelde dat je er als herboren uitkomt; je gaat erin als 60-jarige en je komt eruit als een tiener. Nou, doe mij zo'n bad, ik ben immers ook al redelijk op leeftijd. Of het nu echt verjongend werkt of niet, het is in ieder geval erg verfrissend. De moeite van de tocht zeker waard! Na een relaxmomentje van anderhalf uur weer op de scooter gesprongen en na nog wat kleine tussenstops deden we als laatste Punta Jesus Maria aan. Jemig, wat mooi! Het meer is echt geen onbekende meer, maar dit was meer dan ik had verwacht. Met de vulkaan op de achtergrond, het water bij een beginnende zonsondergang en verschillende soorten vogels overal en nergens, was het een prima afsluiter van een hele lange dag. Een leuke dag ook, want ik leef nog, heb alles gezien en kan daardoor ook een dag eerder naar Costa Rica. Morgenvroeg de boot op en kijken hoe het passeren van de grens gaat uitpakken. Ik trek er een dag voor uit en hoop het volgende verhaal vanuit het land van luiaards te typen! Hasta luego!