All you need is lava

All you need is lava

Waarschijnlijk zijn er net zoveel voor- als nadelen aan het alleen reizen. Ik zie vooral de voordelen en die hebben meestal met eten te maken. Ober: 'goedenavond, ik zal een tafel voor twee prepareren.' Ik: (kijkend over linker- en rechterschouder) 'wie komt er nog meer dan?' Ober: (met moeilijk gezicht) 'eet je alleen?' Ik: 'bij voorkeur wel, maar als je erg veel honger hebt...' Ober: 'o, haha, nee, dat is geen probleem, wij zorgen wel voor je.' Vervolgens bestel je een drankje en een bordje pasta en begint het festijn. 'Hier is een voorgerecht, it's on the house, enjoy.' Nou, dat is aardig, lekker zeg. Dan komt het hoofdgerecht en word er achttien keer gevraagd of je nog iets wil drinken. 'Nou, ik lust nog wel wat water naast mijn appelsap.' Geen probleem, hele karaf op tafel. Tijdens het hoofdgerecht zie je er kennelijk nog steeds erg hongerig uit, dus weldra, daar komen de warme broodjes met boter en aioli. 'We dachten dat je dit wel lekker zou vinden, it's on the house, enjoy.' Vriendelijk bedankt natuurlijk. Tijd voor de rekening. Ober: 'waar kom je eigenlijk vandaan?' Ik: 'uit Nederland, je weet wel, 5-1 tegen Spanje.' Ober: 'o, wat leuk, Nederland, 2000 colones korting.' Huh?

Redelijk onnavolgbaar zijn ook de douanepraktijken in dit deel van de wereld. Om bijvoorbeeld Nicaragua te mogen betreden waren er drie relatief uitgebreide formulieren nodig. Van die formulieren werden er bij elkaar opgeteld precies 0 van dichtbij bekeken. Om het land weer te mogen verlaten vul je een van de formulieren nog een keer in en een paar stempels en wat gekras later, mag je eruit. De grensovergang van Nicaragua en Costa Rica bij Penas Blancas is de meest populaire en ligt ook prima op de route als je de pacifische kant van centraal Amerika wil ontdekken. Er zijn busmaatschappijen die rijden tussen de twee landen en daarbij ook het douanewerk uit handen nemen, maar het is natuurlijk veel leuker om het zelf te doen.

Het internet is alles wat je nodig hebt om precies te weten bij welke partytent (ja, echt) je voor het eerst je paspoort moet laten zien, bij welke cabana (ja, echt) je een formuliertje moet halen, waar je nu precies welk stempeltje krijgt en welke route je tussen de vrachtwagens moet lopen om naar Costa Rica te komen. Na deze route begint een iets kleiner circus in Costa Rica. Daar mag je ook weer een formuliertje invullen en ontvang je een stempeltje als je het kruisverhoor doorstaat ('Senorita, hoe lang blijf je hier?' 'Tussen de 8 en 10 jaar, señor.' 'Bueno, hier heb je 90 dagen toegang.' 'Muchas gracias.') Dit vindt dan wel weer plaats in een gebouw van steen met airco en dat is wel erg fijn als je net een etappe van de Nicaraguaanse wandelvierdaagse hebt voltooid. Tot slot nog even je hele hebben en houden door een scanapparaat waarvan de monitor uit staat en tadaah, je bent binnen. Het geheel duurde misschien een uurtje, maar het schijnt langer te kunnen duren. Niet op vrijdag de 13e blijkbaar.

Onderweg in Costa Rica zie je direct het verschil tussen het ontwikkelde land en het nu nog karakteristieke Nicaragua. De huizen zijn netter, de politie ziet er professioneler uit (ze zijn overigens wel erg vriendelijk als ze de bus binnenkomen om nog een keer de paspoorten te checken; 'is dit jouw backpack?' 'Ja, meneer.' 'Dan is het goed.' 'O, ok.') en de prijzen verdubbelen zodra je een voet over de grens zet. Maar, voor deze investering krijg je dan wel weer zoveel terug. Dit is het land van talloze nationale parken, de mooiste stranden en natuurlijk de woonplaats voor elk zichzelf respecterende luiaard. En daar is het allemaal om te doen. OK, niet allemaal natuurlijk, maar sinds ik in 2011 mijn lonely planet boekje over Costa Rica kocht, is het eigenlijk de luiaard die me over de streep heeft getrokken om deze kant op te gaan. Ja, en dan nu is het de grote vraag; wanneer ontmoeten we elkaar?

De eerste expeditie in het noorden van Costa Rica ging naar het nationale park Rincon de la vieja. Er wonen daar helemaal geen luiaards, maar dat neemt niet weg dat het zeker de moeite van een bezoekje waard is. Vanuit Liberia rijd je in drie kwartier naar de ingang van het park en kun je kiezen uit twee trekkings door de jungle. Kiezen is natuurlijk voor mietjes, dus ik heb ze allebei gedaan. De eerste route is zo'n 10 kilometer en brengt je naar de mooiste waterval tot op heden. Tot aan de waterval ben je ongeveer 2 uur aan het klimmen, lopen en loeren in de jungle. Je ziet van alles en je bent natuurlijk helemaal doorweekt van het zweet nadat je hebt moeten ontsnappen aan een wilde kolonie apen die foto's nemende toeristen maar rare wezens vinden. Ondertussen is het natuurlijk wel oppassen dat je niet op een mooie dikke slang gaat staan of je nek breekt over de vele agoeti's die er rondrennen. Maar, indien je dit allemaal overleeft, dan is het zwemmen in de poel onder de waterval een cadeautje!

De andere route van een kilometer of vier brengt je langs modderbaden (kun je niet in, beetje te warm met die vulkaan eronder) en sulfur lagoons (ruikt erg erg erg sterk). De kans is groot dat je aan de tweede trail begint op ongeveer het tijdstip dat de regenwolken zich boven het park samenpakken. De eerste minuut is er sprake van een kleine miserbui, maar dan, och dan begint het dus echt te regenen. In een tijd van 5 minuten ontstaan er meertjes op de trails, in je rugzak en in je schoenen. En dat is echt helemaal niet erg. Gewoon blijven doorlopen en de zon breekt vanzelf weer door. Het was een heerlijk vermoeiende dag in het park en na nog een laatste nachtje in Liberia, was het tijd om mijn geluk te beproeven in La Fortuna.

Welnu, je hebt de sporadische bezoekers, je hebt toerisme en je hebt massa-toerisme. La Fortuna heeft er alles aan gedaan om tot de laatste categorie te behoren. Alles, maar dan ook echt alles in de wijde omtrek is toegespitst op de (noord Amerikaanse) toerist. Het is een aaneenschakeling van hotels, restaurants en touroperators. Ze bieden natuurlijk allemaal ongeveer hetzelfde aan, maar er is een markt voor iedereen, omdat er belachelijk veel aanwas van mensen is. Het is niet een situatie waarin ik per se heel goed gedij, maar dat neemt niet weg dat ik bijvoorbeeld wel de vulkaan Arenal wil beklimmen. Dat heb ik dan ook gedaan, maar voor het eerst deed ik een georganiseerde beklimming. Het is niet aan te raden. Met in totaal dertien man een platgelopen route bewandelen vind ik niet zo heel erg leuk. Daar komt nog bij dat alle wilde dieren die je had kunnen zien, nu alweer verscholen zaten in de jungle, omdat ze een kudde vreemdelingen aan voelden komen. Het bleef dus bij het spotten van een wilde kalkoen en een kleine toekan. Erg jammer, maar het was wel aardig om deze vulkaan ook van dichtbij te hebben gezien.

Op dit moment bevind ik mij in het nationale park Manuel Antonio. Hier is er een zeer goede kans dat je luiaards kunt zien en daarnaast moet je kunnen genieten van paradijselijke stranden met een mooie groene jungle op de achtergrond. Ik ben voornemens om vanaf nu tot het einde van de reis vooral bezig te zijn met zonnebaden, snorkelen, ontspannen en uitrusten. Met nog twee of drie plekken aan de pacifische kust in Costa Rica te gaan, laat ik het plan Panama voor wat het is. Drie landen was gewoon teveel van het goede. Iets zegt mij dat ik nog wel een keer terugkom in dit gedeelte van de wereld om de rest van mijn lijstje af te werken! Voor de foto's geldt dat je het pas gaat zien als je het doorhebt.

Helaas is het beeldmateriaal gewoon niet zo mooi als in het echt! De dimensies geluid en geur zijn ook zeker niet onbelangrijk, maar voor het idee kun je altijd nog even Discovery of Animal planet aanzetten, dan ben je alweer 1 stap verder!