Aartslui

Aartslui

Als je in de zevende hemel bent aangekomen, is een zoektocht naar de achtste hemel dan nog echt noodzakelijk? Misschien is het zo dat ik na meer dan drie weken van ontdekken, uitpakken, inpakken, uitzoeken en terugvinden gewoon behoefte heb aan een boek op het strand. Niks mis mee natuurlijk, het is tenslotte vakantie. Maar dan is er altijd nog die gedachte dat je iets zou kunnen missen 'nu je hier toch bent'. Die gedachte probeer ik nu al anderhalve dag uit te bannen en ik moet zeggen, dat lukt aardig. Vooral, omdat ik in een omgeving vertoef waarbij de rest van de wereld net zo goed wel of niet kan bestaan. Het ritme van de dag wordt bepaald door de zon die opkomt en weer wegzakt en waar je eet als je honger hebt en ook als je dat niet hebt.

Ik was al een paar dagen bezig om naar dit paradijs genaamd Montezuma te komen, maar er kwam steeds iets tussen. Vanuit La Fortuna in het noorden van Costa Rica was het de bedoeling om de plaatsen op de peninsula, waaronder Montezuma, te bekijken. Het vervoer bepaalde echter dat ik eerst naar Manuel Antonio ben gegaan. Flexibiliteit is een eis op deze reis. Een gevoel voor humor is ook een handige accessoire.

'It sure is really hard to tell where it even begins and ends..' 'That's exactly what my wife says about me..' Aldus twee van de zes Texanen met wie ik een paar dagen geleden de expeditie door Manuel Antonio ondernam. De stroom van toeristen uit voornamelijk Noord-Amerika heeft ook het zuidelijke deel van Costa Rica bereikt en zo kwam het dat ik met een groepje 40+ers uit Texas onder de bezielende leiding van Efrain, de park ranger, een mooie wandeling door het kleinste nationale park van Costa Rica maakte.

Het was de dag waarop Nederland om 10.00 uur speelde tegen Australië. Ik had een perfect schema uitgedacht waarbij ik het voetbal kon zien, maar geen compromissen hoefde te sluiten ten aanzien van mijn eigen activiteiten. Allereerst liep ik van hotel de blauwe aap (El mono azul klinkt een stuk minder raar) in een uurtje naar de ingang van het park. Toegegeven, de wandeling leek op papier een stuk minder op de bergbeklimming die het eigenlijk was, maar ik ben inmiddels getraind, dus ik deins nergens meer voor terug. Daar aangekomen had ik het ontbijt gepland met een voetbalwedstrijd als nagerecht. Nu vond ik het al een beetje vreemd dat mijn ventilator het die ochtend niet deed, maar ik verbond daar verder geen conclusies aan. Onterecht. De juiste conclusie was natuurlijk; er is geen stroom. Iets met verbeteringen aan het electriciteitsnet. Mijn inschatting is dat de verbetering niet tot stand is gekomen, want diezelfde avond was het zo donker dat ik ternauwernood een nat pak heb weten te voorkomen. Ik was vergeten dat de blauwe aap ook een blauw zwembad heeft.

Hoe dan ook. Geen voetbal, maar wel een prachtig nationaal park als alternatief! Er was me door verschillende mensen in de afgelopen weken aangeraden met een gids mee te gaan op de wandeling door het park, omdat je dan veel meer zou zien. Dat bleek zeker de waarheid, omdat gids Efrain gewapend was met een uitstekend oog en een verrekijker op een statief. Daardoor heb ik veel meer gezien dan ik ooit had gekund met mijn paar ogen. We hadden nog geen voet over de drempel van het park gezet of hij had al een prachtige groene iguana gezien. Hij zette zijn statief in de juiste hoek en de hele groep stond vol verbazing te kijken hoe hij het beest gespot had en wij zelfs met aanwijzing nog steeds niks zagen. De verrekijker was een uitkomst. 

Ik had Efrain duidelijk gemaakt dat het hoofddoel voor de wandeling het fotograferen van een luiaard was. Mijn 6 groepsgenoten uit Texas vonden dat een fantastisch idee en wilden alles weten over Louie, want zij hadden geen idee. En ik, kennisdeler die ik ben, heb ze dus alles verteld over het twee of drie tenen tellende knuffeldier. We moesten hem alleen nog even vinden.

Op een gegeven moment lijkt elke boom op de vorige en heb je het idee dat zo'n luiaard echt niet gaat zitten/hangen wachten op een groepje mensen met een camera. We waren dus ook al achttien saaie brulapen, veertien dezelfde hagedissen en ontelbare hoeveelheden spinnen en vogels verder toen ik een beetje mijn aandacht begon te verliezen. Het mocht gewoon niet zo zijn. Louie en ik, het bleef een illusie. Welja, doe nog maar een foto van mij en zo'n Jesus lizard, inclusief pruillip van teleurstelling. Pff, en nog een aap, ja, leuk hoor. 

Hee, wacht eens even, dat is helemaal geen aap. Zie ik het nou goed? Nee, het is zeker geen aap. Zou het dan toch? Opeens hoor ik Efrain roepen; 'Patrice! Kom snel kijken!' In een flitsende beweging stelde hij zijn statief op en richtte hij in 0.3 seconden zijn telelens in de juiste richting. In principe had dit natuurlijk niet zo flitsend gehoeven, luiaards bewegen immers met de snelheid van een gletsjer, maar toch. Kijkend door de lens zag ik een mooi bolletje grijs-bruine vacht met een paar armen en misschien een been. Louie op zijn rug! Efrain maakte als een ware professional een foto met mijn camera door zijn lens (te zien in de fotosectie van dit blog). Poeh, de druk was eraf, we hadden er eentje gespot. Mijn Texaanse vrienden hadden veel moeite om het bolletje wol te definiëren als een luiaard met de opmerking van hierboven tot gevolg. Vol goede moed voltooiden we de route naar het strand en ondertussen zag ik nog hartstikke leuke brulapen, hele mooie hagedissen en zulke prachtige spinnen en vogels, echt fantastisch.

De stranden van Manuel Antonio mogen er ook zeker zijn. Het is alles wat je je voorstelt bij een tropisch strand omgeven door jungle, erg mooi dus! Bij het betreden van het park werd er gewaarschuwd voor eventuele krokodillen op het strand. Nu kun je me veel vertellen, maar krokodillen zwemmen volgens mij niet graag in zout water, dus ik nam deze opmerking dan ook met een korreltje, juist ja. Na de wandeling vond ik het de hoogste tijd voor een verlate siësta op het erg witte zand van playa Espadilla. Toen ik wakker werd lag ik oog in oog met een prachtige leguaan die bij ons oogcontact vermoedelijk net zo raar stond te kijken als ik. Erg leuk natuurlijk, maar dat is geen krokodil. Toen ik me echter omdraaide en mijn ogen op de zee richtte zag ik toch wel echt iets wat leek op een krokodil. Gezien het fanatisch heen en weer lopen van een aantal park rangers was het duidelijk dat het inderdaad de gevreesde krokodil betrof. Iedereen moest het water uit, want hij had ons allemaal stuk voor stuk opgegeten natuurlijk. Het was een interessante middag.

Op de weg terug door het park liep ik haast achteloos te turen naar de toppen van de bomen in de hoop nog iets leuks te zien in de late namiddag. En toen zag ik hem! Zijn onmiskenbare glimlach, zijn knuffelige voorkomen, zijn relaxte houding, ja, dit was zeker Louie, geen twijfel mogelijk! En ook zo dichtbij, ik kon hem bijna aanraken. Niet gedaan natuurlijk, ieder zijn eigen bubbel. Wel de beste luiaard-foto tot op heden gemaakt. Wat een ontzettend geslaagde dag. Blij.

De volgende dag was het weer tijd om te pogen naar Montezuma te gaan. Nu moest het er toch echt van komen. Er bestaat een uitstekende bootverbinding tussen Jaco en Montezuma, waardoor je binnen een uurtje op de peninsula van Costa Rica terecht kan komen. De meeste mensen rijden het hele stuk om naar de ferry in Puntarenas, maar dat is dus niet nodig als je een beetje zeebenen hebt. Eerst maar even een tussenstop in Jaco, want de boot vertrekt in de ochtend en ik doe niet aan haasten deze vakantie.

Jaco is een toeristenbestemming bij uitstek. Het ligt relatief dichtbij San José en je kunt er hotels vinden in alle soorten en maten en tegen elk budget. Ik kan me voorstellen dat het in het hoogseizoen wemelt van de mensen, maar in juni valt dat erg mee. De bus vanuit Manuel Antonio brengt je naar Quepos waarvandaan je de bus naar Jaco kunt nemen, voor 2 dollar ben je dan toch ineens 80 kilometer verder, niet slecht. Ik zou mijn vakantie niet per se naar Jaco plannen, maar als tussenstop voor een middagje strandplezier, is er niks mis mee. De golven zijn lekker hoog, dus genoeg vertier.

Aan touroperators geen gebrek aan deze kant van het land, dus je transport van een slaapplaats in Jaco tot en met een bestemming in Montezuma kan worden geregeld. Het scheelt weer wat gepuzzel. De boottocht is er eentje op een speedboat met plaats voor 15 mensen. Zoals gezegd is het nogal rustig in juni, dus er zaten precies 3 mensen op de boot tijdens mijn overtocht. De twee andere passagiers waren Franse jongens die vrijwilligerswerk hadden gedaan en nu op zoek waren naar strand en zee, begrijpelijk. Zij hadden van een aantal mensen gehoord dat er een goed hostel was en vroegen of ik dat ook niet even wilde bekijken. Ik was eigenlijk een beetje klaar met die hele 8 mensen op 1 kamer situatie, maar de budgetreiziger in mij werd toch weer wakker geschud. Toch maar even kijken. Nou, helemaal niet slecht moet ik zeggen. Mijn eigen kamer met gedeelde badkamer voor 10 dollar per nacht, doen natuurlijk. Inmiddels ben ik anderhalve dag in Montezuma en ik vind het hier echt heel leuk. Het is ontzettend klein, maar het heeft alles wat je nodig hebt als het gaat om een paar boodschappen en wat restaurantjes en er is eigenlijk geen verkeer. Ik heb nog een dag of vier totdat ik de reis richting San José moet inzetten en ik denk eigenlijk dat ik die tijd  prima hier kan doorbrengen. 

Tijdens mijn avondwandelingen ben ik wel weer op wat festival-achtige bijeenkomsten gestuit, maar dat laat ik de pret niet drukken. Misschien hoort een groepje rastafari's met haar tot onder hun knieholtes wel bij het dorpje waarin ik zit. En dat de serveerster in het organisch-verantwoorde restaurant een kattebelletje om haar enkel heeft is alleen maar een zegen, hoe moet je anders weten waar ze uithangt. Ook het feit dat mijn kamertje in het hostel eigenlijk geen ramen heeft, zorgt er alleen maar voor dat je dichterbij de natuur komt. En de natuur bij jou. Die vind je namelijk gewoon de volgende ochtend in en om je bed. En dat is gewoon prima, gekko's doen niks en alles wat hier rondvliegt ook niet. Denk ik.

Misschien ligt de achtste of zelfs negende hemel hier wel links om de hoek, maar eerlijk gezegd berust ik daarin. Ik ga morgen lekker snorkelen bij Isla Tortuga, beklim de dag erna nog wat watervallen in Montezuma en in de tussentijd zie ik de komende dagen ontspannen en blij tegemoet. Misschien werkt zo'n luiaard toch aanstekelijker dan je zou denken.