"Oh, take me back to the start"

Oh, take me back to the start

Hotels dichtbij vliegvelden hebben altijd een specifieke sfeer. Het is uiteindelijk toch een plek waar twee soorten mensen komen; zij die komen en zij die gaan. Het is ook een plek waar de basis wordt gelegd voor menig echtscheiding. Klein voorbeeld. Een man en vrouw komen vermoeid en duidelijk helemaal-klaar-met-elkaar binnen om toch maar iets te eten. Uiteraard blijken het Nederlanders te zijn, maar zij weten niet dat ik het ook ben. Man: 'Het eten zal ook wel niet te vreten zijn hier.' Vrouw: 'denk een beetje om je taal.' Man: 'er is echt niemand die het verstaat hier.' Geamuseerd door de eerste scène in deze verhaallijn, ging ik er maar eens goed voor zitten. Wat volgde was een boeiend schouwspel van passieve agressiviteit, geïrriteerde blikken en dreigementen van verlating 'als er niet normaal gedaan kan worden.' Genieten. De vriendelijke ober was totaal onbewust van de gespannen sfeer en deed gewoon zijn werk. Na het eten vroeg hij me dan ook of het gesmaakt had. Het Nederlandse koppel keek me best raar aan toen ik tegen de ober zei dat ik het heerlijk vond en dat ik niet begreep waarom het stel dacht dat het eten hier niet lekker zou zijn. 'Nog een fijne avond samen.'

Het Nederlandse koppel was pas net begonnen aan een nu al onvergetelijke reis, maar helaas zit het er voor mij op. Aan de vooravond van een lange vakantie denk je altijd dat er zeeën van tijd zijn om elk hoekje van elk land te verkennen. Op de laatste dag van je verblijf denk je vervolgens dat het allemaal veel te kort was en dat er nog zoveel te zien is. Wat mij betreft is het glas halfvol en kijk ik terug op de mooie dingen die ik gedaan en gezien heb. Niet in de laatste plaats mijn dagen in Montzuma. Vanuit dat paradijs heb ik nog een snorkel-expeditie ondernomen naar Isla Tortuga en dat was een mooie dag van bootje varen, strand, zon en snorkelen tussen de Costa Ricaanse visjes. Toegegeven, snorkelen in Nicaragua is bijna niet te verslaan, maar het was wederom een hartstikke leuke dag. De terugweg was een nogal hobbelige boottocht van drie kwartier en het was interessant dat een steeds groter deel van de passagiers groen en geel begon te zien. Ik vond het eigenlijk alleen maar een leuke afsluiter, vooral ook omdat het uitzicht fenomenaal mooi was!

Het uitzicht op de reis van Montezuma naar San José was ook fantastisch. Op de reis van een uur of zes heb ik drie bussen en een boot van dichtbij gezien en op alle momenten heb ik genoten van de kleuren van Costa Rica en, in het geval van de ferry, het heerlijke zonnetje op het dek. 

De eindbestemming was het Coca Cola busstation in San José, een station waar niets aan Coca Cola doet denken. Of toch? Eigenlijk is het heel logisch. Vraag bijvoorbeeld elke willekeurige bewoner van de straat in Apeldoorn waar ik ben opgegroeid om te verzamelen op 'het blauwe stuk' en er staat tenminste 25 man zonder aanvullende instructies op de juiste plek. Ook als de tegels inmiddels rood zouden zijn. Zo werkt het hier ook. Lang niet elke straat is voorzien van een naambordje en welk plein precies hoort bij welk gebouw is ook niet altijd duidelijk, maar iedereen weet de weg. Dat geldt ook voor het busstation; het is niet door sponsoring dat het zo heet, maar omdat er ooit een fabriek stond die Coca Cola produceerde. Of je de fabriek ooit in levende lijve hebt gezien is niet belangrijk, vraag de weg naar Coca Cola en iedereen wijst je dezelfde kant op. Adressen werken soortgelijk. Ik heb al meermaals meegemaakt dat een adres '150 meter achter de kleine katholieke kerk' was. Dat die kerk inmiddels een mini-super van twijfelachtige allure is, doet niet terzake, de kerk was er eens en dat je als buitenlander het eerste hoofdstuk van dat boek niet gelezen kan hebben is niemands probleem, behalve het jouwe.

Bij aankomst op het station staan er minimaal 20 taxichauffeurs in de deuropening om je naar de volgende bestemming te brengen. Omdat het zo'n ridicule vertoning was (er zaten op het eindpunt nog 5 mensen in de bus) kon ik alleen maar lachen en daar konden zij dan wel weer om lachen. Nadat ik mijn tas uit het laadruim had gevist (wonderlijk hoe ook die op de juiste plek terecht was gekomen, ik had hem voor het laatst drie bussen en een ferry geleden gezien), liep ik mee met een taxichauffeur die geen onderdeel van de taxi-chauffeur-paparazzi was. Hij vroeg waar ik heen moest en eigenlijk had ik het antwoord niet. Ik vroeg hem dus waar hij heen zou gaan als ie mij was. Dat was nieuw voor hem. Hij vond het wel een leuke uitdaging volgens mij en dus deden we een rondje langs een aantal hotels die hem goed genoeg leken. Ik zei dat het allemaal prima was, maar dat ie nog steeds 2000 colones zou krijgen (4 dollar), hoe lang het ook zou duren. Vond ie goed. 

Natuurlijk had ik de dag ervoor wel twee hotels opgeschreven voor als het echt allemaal niks zou worden. Gedurende een half uur maakten we een mooie tour door de stad, had hij vier hotels gebeld en hadden we er twee van binnen bekeken (alles te duur). Toen was het wel mooi geweest en stelde ik voor om een hotel van mijn lijstje te bekijken. Uiteraard was ik toen binnen vijf minuten ingecheckt en bedankte ik de chauffeur voor het gezellige tochtje.

De aankomst en dit ritje bleken meteen het hoogtepunt van San José te zijn. Kijk, ik wil echt wel positief zijn over het laatste onderdeel van deze reis, maar dat gaat gewoon niet. San José is echt heel lelijk. Ongeorganiseerd ook en zonder charme bovendien. Ik vind het echt helemaal niks. Ik zou dan ook graag van de gelegenheid gebruik willen maken om een negatief reisadvies af te geven voor een ieder die ook maar overweegt om San José voor meer dan een tussenstop te gebruiken. Doe het niet. Goed, het kan natuurlijk moeilijk allemaal helemaal fantastisch zijn, dus ik neem het op de koop toe.

En dat is helemaal niet ingewikkeld, want ik heb echt de mooiste reis door twee prachtige landen gemaakt. Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik arriveerde in Managua en niet wist wat me allemaal te wachten stond. Ik had nooit kunnen voorspellen ik zoveel moois zou zien of dat ik me zo thuis zou voelen in vooral Nicaragua. Ik kan namelijk niet ontkennen dat ik wel een behoorlijke voorkeur heb ontwikkeld voor dit mooie en nog redelijk onontgonnen land. Niets ten nadele van Costa Rica uiteraard, ook hier is het erg mooi en de ontmoeting met Louie was een lang gekoesterde wens die uitkwam. 

De soundtrack voor deze reis was het verzamelde werk van Coldplay. Er is niets fijner dan met de songs van deze band op de achtergrond weg te dromen met uitzicht op de mooiste landschappen. Dus terwijl ik luister naar 'The scientist' denk ik terug aan alle indrukken en expedities van de afgelopen maand en zou ik willen dat ik het allemaal nog een keer mocht doen. En daarna nog een keer.