Geluk zit in een klein hoekje: mijn dagen met Little Corners

Geluk zit in een klein hoekje: 
mijn dagen met de Little Corners

Als de vriendelijke mevrouw achter de balie bij Costena airlines je bij voornaam nog even terugroept terwijl je alweer buiten staat, dan weet je dat het megalomane Schiphol echt heel ver weg is. 'Beauty is in the eye of the beholder' en dus kunnen de omschrijvingen 'charmant' en 'totaal vervallen' prima door dezelfde deur van de vertrekhal van Costena. Op zondag kijken we kennelijk honkbal in Nicaragua en dus zit het grondpersoneel, de douane en de schoonmaakster naast me te kijken naar een zinderende wedstrijd tussen Costa Caribe en Rivas. Dit doen ze op een tv die met plakband aan de muur blijft zitten terwijl het water uit de airco er ongestoord langs druppelt. En dat gaat gewoon goed. Er gaat namelijk wel meer gewoon goed hier. 

Nicaragua is wellicht nog een grote onbekende. Immers, de gebaande paden voor de doorsnee toerist zijn nog een onverharde weg, maar dat neemt niet weg dat het er op het eerste gezicht prima uitziet. Het valt me op hoe weinig verkeer er is op de goed onderhouden wegen, hoe relatief efficiënt men werkt en bovenal hoe mooi vers en kleurrijk het hier eigenlijk is. Ik zie het maar als een voorrecht dat ik hier ben voordat reisminnend Nederland (en de rest van de wereld) besluit dat Azië nu toch echt wel een keer ontdekt is en dat Midden-Amerika ook zoveel te bieden heeft.

Het vergt wel wat tijd om hier te komen, uiteindelijk van mijn voordeur in Den Haag tot de voordeur van het hotel in Managua 20 uur, maar laten we dit in perspectief plaatsen. Het grootste gedeelte van de tijd zit je in redelijk comfort naar slechte Hollywood films te kijken, terwijl er af en toe iemand een drankje of hapje komt brengen. Ik bedoel, zet dit af tegen een ritje naar de Spaanse Costa's met kinderen 'stoned van Fruitella's' op de achterbank en je ziet het toch in een ander licht, het is een afweging.

De Corn Islands (of Las islas del maiz) zijn per klein vliegtuigje van Costena te bereiken vanaf Managua. In ongeveer een uur vlieg je erheen en dan tref je ook echt een andere wereld aan! Nadat ik een paar jaar geleden dacht dat mijn laatste uur had geslagen op een propeller-vliegtuig-tocht in Oost-Maleisië, ben ik enigszins op mijn hoede als het gaat om vliegtuigen van het kleinere soort. Maarja, je bent jong en je wilt toch wat zien van de wereld, inladen maar.

Als je op het ergste bent voorbereid, valt alles mee. Ondanks redelijk vreselijk weer onderweg, bleef het schudden tot een minimum beperkt en kwam ik samen met mijn maaginhoud veilig aan op Big Corn Island. Na een bescheiden taxiritje naar de werf was het tijd voor het hoogtepunt van deze overtocht. Om naar Little Corn Island te komen, neem je een panga (boot). Het tochtje van 45 minuten leg je in een half uurtje af, omdat de Nicaraguanen wel houden van een beetje actie in de taxi. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze met een houten boot met 70 km/u over de golven kletteren alsof er geen morgen is. Omdat in principe alles wel goed gaat in dit land, is het beter geen vraagtekens te zetten bij de bestendigheid van deze bootjes. Ik bedoel, hoe vaak hoor je nu eigenlijk dat zo'n bootje op open zee doormidden is gebroken en dat er geen overlevenden zijn, omdat alle opvarenden letterlijk naar de haaien zijn? Eigenlijk nooit toch? Dat zeg ik, aanvaardbaar risico.

Goed, twee blauwe knieschijven rijker (ik ben klaarblijkelijk reusachtig volgens Nicaraguaanse standaarden) en 6 dollar armer bereikte ik Little Corn Island. Het voelt een beetje zoals op de Gili eilanden in Indonesië, maar dan met een verhouding eilandbewoners/toeristen die iets meer klopt. Ook hier hangt een soort festival-vibe en zijn er kleine kampementen met houten huisjes voorzien van golfplaten daken.

Op de steiger van de boot zag ik een jongen staan met een papiertje waarop stond 'welcome Patrice'; nou, dat is ook handig zeg, mijn reputatie is me vooruit gestreefd. Niet geheel toevallig natuurlijk, want het bleek niemand minder dan Randy te zijn, enthousiaste medewerker van het hotel waar ik verblijf. Randy is geboren en getogen op Little Corn en geniet van het leven, dat zie je zo. Ons eerste gesprek ging als volgt. Ik: 'Dus je bent hier geboren en je woont hier ook al je hele leven?' Hij: 'Jazeker, o, daar is mijn tante, even hoi zeggen.' Ik: 'OK en ga je dan wel eens ergens anders heen?' Hij: 'Ja hoor, naar Big Corn, o, daar zijn mijn nichtjes, even hoi zeggen.' Ik: 'Hoeveel mensen wonen er nu eigenlijk op de eilanden?' Hij: 'Zo'n 1500.' Ik, alvast lachend om de op handen zijnde grap: 'En dat is allemaal familie...?' Hij: 'Nee joh, slechts een kwart. Kijk, hier woont oma'. En terwijl ik me probeerde te herinneren wat ik bij biologie had geleerd over genen en het blijven kruisen van hetzelfde DNA enzo, floot Randy vrolijk door. Met zijn iets naar links loensende oog. Er gaat wel meer gewoon goed in dit land.

Hoe graag ik het ook zou willen, ik ben niet de enige toerist. Tijdens de overtocht ben ik wat Amerikanen en een Australische tegen het lijf gelopen en aangezien dit een klein eiland is, loop ik ze nu dus de hele tijd tegen het lijf. Ja. Ook daar heb je mee te maken. Op mijn eerste avond onvermijdelijk moeten eten met een aankomend arts en aankomend dierenarts. Allebei klagend over de resterende studiejaren en toekomstige studieschulden, ik weet weer waarom ik graag alleen eet. Op de weg terug naar mijn kamer passeerde ik een baptist church waar de halleluja's tot in de verre omtrek te horen waren. De taal van de preker is creools, een vreemde mengeling van Spaans, Engels en nog wat klanken, waarbij je steeds het idee hebt iets te kunnen verstaan, maar er per saldo gewoon niks van kunt maken. Hoe dan ook, waar wij op zondagavond naar het woord van Tom Egbers luisteren, horen ze hier het woord van een nog hogere macht. Ieder zijn ding en het geeft wel sfeer aan de Cornse avonden.

Tegen een uur of negen is het wel een beetje klaar en lijkt iedereen zijn bedje te zoeken. Om uit te rusten voor een nieuwe dag van vissen, schoonmaken of cabanas bouwen voor de, volgens de lokale bevolking, toch wel toenemende stroom van toeristen. Het is een overzichtelijk leven. Tussen 6.00 uur en 13.00 uur is er trouwens ook geen stroom op het eiland en warm water heeft mijn hotel überhaupt niet. Ook dat is overzichtelijk en niemand die daar genoeg mee zit om er iets aan te willen doen. En ik snap dat, want met een constante temperatuur van een graad of 30, een prachtig strand aan je voeten en turqoise water in overvloed om in af te koelen heeft toch niemand verder iets nodig. 

Tijdens een van mijn Robisonesque wandelingen over het eiland kwam ik Frank tegen, een jongen van het eiland en hoewel ik hier hard aan mijn teint werk, leken we prima te passen in een duo penotti reclame anno 2014. Aan business instinct geen gebrek, want hij stond erop me de weg te wijzen (lees: mee te lopen tot ik zei dat het voorliggende strand wel even prima was), want naast een begenadigd kreeftvisser had hij natuurlijk ook een bootje voor snorkeltours en ik moest daar vanzelfsprekend uiteindelijk op terecht komen. Geen probleem, ik waardeerde zijn inzet voor het accountmanagement van zijn eenmanszaak.
Nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat Holland en the Netherlands toch echt hetzelfde land is 'Echt?' 'Ja, heus.' En hij me in het Spaans/Engels/creools alles had verteld over wat de Little Corners doen met drugsverslaafden 'we zetten ze op een boot en zeggen dat ze niet meer terug mogen komen' spraken we af dat ik morgen zou meegaan op de snorkeltour. Natuurlijk kwam ik mijn Amerikaanse lotgenoten ook nog een keer of vier tegen die dag (trouwens, wat zeg je nog bij de vierde ontmoeting? Zoveel maak je nu ook weer niet mee tussen het strand en de zee op een eiland van 3 km2...) en heb ik ze als buitendienst voor Frank verteld over de snorkeltour. Er gaat in ieder geval eentje mee waardoor volgens afspraak mijn prijs daalt.

In de volgende editie van deze reislogger geef ik een nauwkeurige schatting van het aantal vissen rond de Corn Islands alsmede verschaf ik een diepgaande analyse betreffende de invloed van de kreeftvisserij op de wereldeconomie. Of ik vertel gewoon wat over gezellige vakantiebelevenissen, het hangt er nog een beetje om. Stay tuned!

P.s. Voor beeldmateriaal roep ik een ieder op nog even geduldig te blijven, want het moge een wonder heten ('halleluja') dat ik dit bericht op internet heb weten te krijgen, het uploaden van foto's zou een algehele black-out op het eiland veroorzaken vrees ik. Je kunt het ook even googelen, het is inderdaad zoals op de plaatjes. En dan mooier.

Patrice